مہامد تے شہامد سکے بھرا سن تے قوم دے وٹو۔ اگوں وٹواں دیاں وی دو قسماں نیں۔ اک وٹو راٹھ نیں تے دوجے موچی۔ ہن اوہ راٹھاں توں موچی کیویں بنے، اس گل دا کسے نوں نہیں پتہ۔ ایہناں دا ٹبر اگوں تن حصیاں وچ ونڈیا ہویا اے۔ اک حصہ جتیاں سیوندا اے تے ایہہ سدھے سدھے موچی وٹو نیں۔ دوجا حصہ مزارعے نیں۔ ایہہ آپنے آپ نوں موچی کہاؤن توں کتراؤندے نیں۔ تے تیجا حصہ دکانداراں تے کاروباری لوکاں دا ہے۔ ایہہ لوک موچی اکھواؤن دی گل تے وکھری رہ گئی، ایہہ تے آپنے آپ نوں مزارعے اکھواؤنا وی گناہ سمجھدے نیں۔ ایہناں آپنے ناں دے نال حاجی، حکیم تے خورے ہور کیہ کیہ جوڑ لیا اے۔ ہور تے ہور ایہہ آپنے پیو دادے والی بار دی پنجابی چھڈ کے لہور دی شہری پنجابی بولدے نیں۔
ایہناں وٹواں دا سارا خاندان آپنیاں زنانیاں راہیں مشہور اے۔ ایہناں زنانیاں بہت کھلیاں ڈلھیاں تے شوقین نیں۔ اکثر سرمے، دنداسے تازے رکھدیاں نیں تے یاریاں لاؤن دیاں ماہر نیں۔ پنڈ دے بندے ایہناں نوں عاشقی معشوقی دا تردا پھردا سکول کہندے نیں۔ پنڈ دا جو وی منڈا جوان ہوندا اے، ایہناں دے محلے دے گیڑے کڈھن لگ پیندا اے۔ ایس توں وکھ پنڈ دے رنڈیاں، چھڑیاں تے ٹھرکیاں دا ڈیرا وی ایسے محلے وچ ہوندا اے۔ وٹواں دیاں ایہناں زنانیاں دی دوجی خاصیت لڑائی اے۔ جے شامیں پنڈ وچ زنانیاں اچی اچی لڑدیاں تے اک دوجی نوں فلان تھوک دیندیاں سنن تاں جا کے لڑائی پتہ کرن دی لوڑ نہیں ہوندی۔ سبھ نوں پتہ ہوندا اے کہ ایہہ وٹواں دیاں زنانیاں لڑ رہیاں نیں۔ ایہناں دی ایہہ لڑائی اینی مشہور ہے کہ جے کسے شام نوں لوک لڑائی نہ سنن تاں تے کہندے نے اج رونق نہیں لگی۔ لگدا اے وٹووانیاں کسے ہور کم و چ رجھیاں ہوئیاں نیں۔
بار دے دوجے لوکاں وانگ ایہہ وٹو وی وٹہ سٹہ کردے نیں تے ایہہ وٹا سبھ توں پہلاں سکے بھرا کردے نیں۔ فیر کسے ہور رشتے دار دی واری آؤندی اے۔ ہن ایہہ ظاہری گل سی کہ مہامد تے شہامد آپس وچ وٹا کرنا سی۔ مہامد دی دھی امیراں تے پتر بختاور سی۔ دوجے پاسے شہامد دی دھی زینی تے پتر سلطان سی۔ امیراں شکلوں سوہنی تے قد بت وی چنگا۔ اوہ نکے ہوندیاں توں ہی کندھاں کوٹھے ٹپن لگ پئی سی۔ دوجے پاسے زینی شکلوں وی پوری سُوری تے قد وی نکا۔ اتوں رب دی گاں، ہر ویلے کھوتیاں وانگ کم نوں جٹی ہوئی۔ جس کسے وی کم آکھیا، اگوں اوہدے کاغذاں وچ نانہہ تے لکھی نہیں سی ہوندی۔ جد اوہنوں موقع لگنا تے اوہنے اللہ توبہ وی کرنی۔ دوہاں بھراواں دے منڈے سدھے سدھے جٹ بوٹ سن۔ گھر دے معاملیاں وچ اوہناں نہ کجھ لینا تے نہ کجھ دینا۔ سارا دن زمین تے ڈنگراں نال ڈنگر بنے رہندے سن۔ شامیں گھر آئے، روٹی کھاہدی تے سوں گئے۔ اگوں ویاہ ہو گئے۔ امیراں سلطان نال ویاہی گئی تے زینی بختاور نال۔ زینی سوہریاں ول گئی تے کجھ دن اوہنے نویاں ویاہیاں وانگ لال پیلے کپڑے پائی رکھے۔ فیر اوہو پرانا بانا تے کم نوں جٹ گئی۔ اوہدے سوہریاں دی موج لگ گئی۔ اوہنے زمین تے مرداں وانگ کم کرنا، ہل واہن تے پانی لاؤنا چھڈ کے اوہنے باقی سارے کم کرنے۔ زمین دے کماں توں ویہلیاں ہو کے اوس گھر دے کماں دے دوالے ہو جانا۔ اوہدی سس نے سو سو دعاواں دینیاں تے پھنڈ کے آکھنا، "زینی تے آ کے مینوں منجی تے بٹھا دتا اے۔س دوجے پاسے امیراں دے اوہی چالے رہے۔ سرمہ، دنداسا ہر ویلے تازہ۔ جتی، کپڑیاں دی ٹوہر۔ سارا دن پنڈ دیاں گلیاں ہونیاں تے اوہنے ہوناں۔ پنڈ دے منڈے امیراں دے پیکیاں دا گھر چھڈ کے اوہدے سوہریاں دے گھر دے گیڑے کڈھن لگ پئے۔ کجھ مہینے تے امیراں دی سس صبر کر کے اوہدے لچھن ویکھدی رہی پر فیر اک دن پاٹ پئی تے آکھن لگی، "تینوں اسیں منڈیاں دی کھیڈ لئی تے ویاہ کے نہیں لیاندا، توں ایدھر گھر وڑدی ایں تے سرمے، سرخیاں لشکا کے مڑ نکل جاندی ایں۔ میں تیری نوکرانی آں، رنھ پکا کے مغلانی اگے دھراں۔ تینوں اسیں شیشے وچ جڑا کے تے نہیں رکھنا۔ اسیں آٹے نال آٹا وٹایا اے۔ میری دھی تیرے پیکیاں دے گھر ڈھور بن گئی اے۔ توں ایتھے ملکہ شہزادی بنی پھردی ایں۔ ہن امیراں کہڑی گل سنن والی سی۔ اوہ آپنی سس نوں اڈ کے پئی تے آکھن لگی، "میں تے ایویں ای کرنا ایں۔ توں انھی سی جد توں مینوں پرنا کے لیاندا۔ آئی وڈی رانی کوکلاں مینوں حکم دین والی۔ جے تینوں میں نہیں پجدی تاں جا آپنا سوہنا پتر کدھرے ہور ویاہ لے۔" نونہہ سس دی لڑائی کجھ چر رہی۔ بندیاں آکھیا وٹووانیاں لڑدیاں پئیاں نیں، نارمل گل اے۔
اوس دن تے لڑائی مک گئی پر ایہہ وچو وچ دھکھدی رہی۔ کجھ مہینے ہور لنگھے تے اوہناں دی فیر لڑائی ہو گئی۔ ایس وار امیراں آپنی سس نوں پھڑ کے کٹ چھڈیا۔ ڈھاہ کے اوہدے سینے تے بہہ گئی۔ اوہدا وال اک نہ چھڈیا۔ چپیڑاں مار مار کے اوہدا منہ سجا دتا۔ محلے وچ رولا پے گیا۔ لوکاں آ کے امیراں نوں اوہدی سس دے سینے توں لاہیا۔ شام نوں امیراں دا گھر والا سلطان گھر آیا تے اک تاں اوہدی ماں پٹ پٹ کے مندا حال کیتا۔ دوجے آسے پاسے دے لوکاں آ کے لعنتاں پائیاں تے اوہ ڈانگ لے کے امیراں دے دوالے ہو گیا۔ امیراں اوہدے کولوں چھٹی تے روندی کوکدی آپنے پیکیاں دے گھر بھجی۔ اگے زینی آپنے گھر والے بختاور نوں روٹی دیندی پئی سی۔ اوہنے جا کے بھانبڑ بال دتا۔ ہن زینی وچاری بھاویں کجھ وی نہیں سی کیتا پر بختاور نوں آپنی بھین دا بدلہ لینا پینا سی۔ اوہنے روٹی چھڈ دتی تے زینی نوں چھتراں نال کٹن لگ پیا۔ زینی دے سس سوہرا بت بنے کھلوتے رہے۔ لوکاں آ کے بختاور نوں لعنتاں پائیاں۔ بھڑوے بے قصور تے بے زبان زنانی نال قہر وسایا اے۔ ہن امیراں تے زینی آپنے آپنے پیکیاں دے گھر رس کے بہہ گئیاں۔ کجھ مہینیاں مگروں وچ لوک پئے تے اوہناں صلح کروا دتی تے اوہناں دا تر ترا ہو گیا۔ کجھ مہینیاں مگروں فیر اوہو تماشہ ہویا۔ مار کٹائی، روسے، صلح تے تر ترا۔ اک پاسے ایہہ اٹ کھڑکا لگیا رہیا۔ دوجے پاسے امیراں تے زینی بال وی جمدیاں رہیاں۔ امیراں دے بالاں نوں دیکھ کے لوکاں نے ٹوکاں بولیاں مارنیاں تے آکھنا، "اک وی بال آپنے پیو تے نہیں گیا۔ کوئی کسے ورگا اے تے کوئی کسے ورگا اے۔" امیراں جد لوکاں دیاں گلاں سننیاں تے اوس اگوں آکھنا، "تسیں بھاویں جو آکھو، میری جتی نوں وی ایہدی پرواہ نہیں، ایہہ بال ہین تے میرے۔ جے اگوں سلھی دے نہیں تے کیہ ہویا۔ میں اوس بجو نال بنا کے اوہدے ورگے بجو جمنے سن۔"
زینی دے بال امیراں دے بالاں دے الٹ سارے دے سارے آپنے پیو تے گئے سن۔ امیراں دے بھاویں بال ہو گئے سن پر اوہدے چالے اوہو ہی رہے۔ پہلے اوہ آپنے یاراں نوں اوہلے ملدی سی، فیر ہولی ہولی اوہدا جھاکا لہہ گیا تے اوہ سدھی ساہمنے اوہناں نوں ملن لگ پئی۔ منڈیاں انجھک ہو کے اوہدے گھر آ جانا۔ امیراں لوکاں ساہمنے کسے منڈے نوں بھرا، کسے نوں چاچے دا پتر، کسے نوں پتر، کسے رنڈے چھڑے نوں چاچا، ماما تے پیو بنایا ہوندا سی۔ پہلے پہلے اوہدی سس اوہدا پہرہ دینا تے امیراں وی اوہدا کجھ حیا کرنا پر فیر ایہہ گل وی مک گئی۔ امیراں چٹے دنیں منڈے اندر لے کے وڑ جانا۔ پنڈ دے بندے ہر بندے دی تاڑ رکھدے نیں۔ اوہناں نوں وی امیراں دے چکلے دا پتہ سی۔ پنڈ دے اک منڈے اوہدے گھروں نکلنا تے دوجے وڑ جانا۔ ہر پنڈ وچ امیراں ورگیاں زنانیاں ہوندیاں نے تے لوکی کسے حد تیک جر وی لیندے نیں پر جیکر کڑی کھلا ڈلھا چکلا کھول کے بہہ جاوے تے ایہہ گل لوکاں نوں نہیں پجدی۔ لوکاں آن کے امیراں دے گھر والے سلطان نوں آکھیا، "میاں جاں تے ایہہ چکلا بند کر، نہیں تے بھانڈے چک کے پنڈوں باہر ہو جا۔" سلطان اک کے امیراں نوں طلاق دے دتی۔ اوہ خوشی نال ہسدی تے کھچکلیاں ماردی آپنے بال پچھے چھڈ کے پیکیاں ول تر گئی۔ اوہنوں طلاق ہوئی تے زینی نوں وی طلاق ہو گئی۔ اوہ جد روندی تے وین پاؤندی گھر چھڈ کے چلی تے اوہدے سس سوہرے کندھاں نال ٹکراں ماریاں۔ اوہدے بال روئے چیکے پر ایہہ وٹا سی۔ اوہنوں جانا پیا۔ ہن امیراں تے شہزادی بنی ہوئی اے۔ اوسے طرحاں سرمے دنداسے تازے کر کے پھردی اے تے اوہنوں روٹی ٹکڑ دی فکر نہیں۔ پنڈ دے منڈے، چھڑے تے رنڈے جیوندے رہن۔ امیراں دے سرمے، دنداسے تے خرچے توں وکھ اوہدے یاراں رل کے پارٹی بنائی ہوئی اے جیہڑی ہر پرھے پنچائت وچ اوہدی حمایت کردی اے۔ لوکیں ایہنوں امیرو پارٹی کہندے نیں۔ پر دوجے پاسے زینی رل گئی اے۔ اوہ روڑیاں گوہے چگدی پھردی اے۔ کدے کسے نوں ترس آیا تے اوہنوں الہے واسطہ دے دتا۔ کسے کوئی لتھا پرانا کپڑا دے دتا۔
ایہناں وٹواں دا سارا خاندان آپنیاں زنانیاں راہیں مشہور اے۔ ایہناں زنانیاں بہت کھلیاں ڈلھیاں تے شوقین نیں۔ اکثر سرمے، دنداسے تازے رکھدیاں نیں تے یاریاں لاؤن دیاں ماہر نیں۔ پنڈ دے بندے ایہناں نوں عاشقی معشوقی دا تردا پھردا سکول کہندے نیں۔ پنڈ دا جو وی منڈا جوان ہوندا اے، ایہناں دے محلے دے گیڑے کڈھن لگ پیندا اے۔ ایس توں وکھ پنڈ دے رنڈیاں، چھڑیاں تے ٹھرکیاں دا ڈیرا وی ایسے محلے وچ ہوندا اے۔ وٹواں دیاں ایہناں زنانیاں دی دوجی خاصیت لڑائی اے۔ جے شامیں پنڈ وچ زنانیاں اچی اچی لڑدیاں تے اک دوجی نوں فلان تھوک دیندیاں سنن تاں جا کے لڑائی پتہ کرن دی لوڑ نہیں ہوندی۔ سبھ نوں پتہ ہوندا اے کہ ایہہ وٹواں دیاں زنانیاں لڑ رہیاں نیں۔ ایہناں دی ایہہ لڑائی اینی مشہور ہے کہ جے کسے شام نوں لوک لڑائی نہ سنن تاں تے کہندے نے اج رونق نہیں لگی۔ لگدا اے وٹووانیاں کسے ہور کم و چ رجھیاں ہوئیاں نیں۔
بار دے دوجے لوکاں وانگ ایہہ وٹو وی وٹہ سٹہ کردے نیں تے ایہہ وٹا سبھ توں پہلاں سکے بھرا کردے نیں۔ فیر کسے ہور رشتے دار دی واری آؤندی اے۔ ہن ایہہ ظاہری گل سی کہ مہامد تے شہامد آپس وچ وٹا کرنا سی۔ مہامد دی دھی امیراں تے پتر بختاور سی۔ دوجے پاسے شہامد دی دھی زینی تے پتر سلطان سی۔ امیراں شکلوں سوہنی تے قد بت وی چنگا۔ اوہ نکے ہوندیاں توں ہی کندھاں کوٹھے ٹپن لگ پئی سی۔ دوجے پاسے زینی شکلوں وی پوری سُوری تے قد وی نکا۔ اتوں رب دی گاں، ہر ویلے کھوتیاں وانگ کم نوں جٹی ہوئی۔ جس کسے وی کم آکھیا، اگوں اوہدے کاغذاں وچ نانہہ تے لکھی نہیں سی ہوندی۔ جد اوہنوں موقع لگنا تے اوہنے اللہ توبہ وی کرنی۔ دوہاں بھراواں دے منڈے سدھے سدھے جٹ بوٹ سن۔ گھر دے معاملیاں وچ اوہناں نہ کجھ لینا تے نہ کجھ دینا۔ سارا دن زمین تے ڈنگراں نال ڈنگر بنے رہندے سن۔ شامیں گھر آئے، روٹی کھاہدی تے سوں گئے۔ اگوں ویاہ ہو گئے۔ امیراں سلطان نال ویاہی گئی تے زینی بختاور نال۔ زینی سوہریاں ول گئی تے کجھ دن اوہنے نویاں ویاہیاں وانگ لال پیلے کپڑے پائی رکھے۔ فیر اوہو پرانا بانا تے کم نوں جٹ گئی۔ اوہدے سوہریاں دی موج لگ گئی۔ اوہنے زمین تے مرداں وانگ کم کرنا، ہل واہن تے پانی لاؤنا چھڈ کے اوہنے باقی سارے کم کرنے۔ زمین دے کماں توں ویہلیاں ہو کے اوس گھر دے کماں دے دوالے ہو جانا۔ اوہدی سس نے سو سو دعاواں دینیاں تے پھنڈ کے آکھنا، "زینی تے آ کے مینوں منجی تے بٹھا دتا اے۔س دوجے پاسے امیراں دے اوہی چالے رہے۔ سرمہ، دنداسا ہر ویلے تازہ۔ جتی، کپڑیاں دی ٹوہر۔ سارا دن پنڈ دیاں گلیاں ہونیاں تے اوہنے ہوناں۔ پنڈ دے منڈے امیراں دے پیکیاں دا گھر چھڈ کے اوہدے سوہریاں دے گھر دے گیڑے کڈھن لگ پئے۔ کجھ مہینے تے امیراں دی سس صبر کر کے اوہدے لچھن ویکھدی رہی پر فیر اک دن پاٹ پئی تے آکھن لگی، "تینوں اسیں منڈیاں دی کھیڈ لئی تے ویاہ کے نہیں لیاندا، توں ایدھر گھر وڑدی ایں تے سرمے، سرخیاں لشکا کے مڑ نکل جاندی ایں۔ میں تیری نوکرانی آں، رنھ پکا کے مغلانی اگے دھراں۔ تینوں اسیں شیشے وچ جڑا کے تے نہیں رکھنا۔ اسیں آٹے نال آٹا وٹایا اے۔ میری دھی تیرے پیکیاں دے گھر ڈھور بن گئی اے۔ توں ایتھے ملکہ شہزادی بنی پھردی ایں۔ ہن امیراں کہڑی گل سنن والی سی۔ اوہ آپنی سس نوں اڈ کے پئی تے آکھن لگی، "میں تے ایویں ای کرنا ایں۔ توں انھی سی جد توں مینوں پرنا کے لیاندا۔ آئی وڈی رانی کوکلاں مینوں حکم دین والی۔ جے تینوں میں نہیں پجدی تاں جا آپنا سوہنا پتر کدھرے ہور ویاہ لے۔" نونہہ سس دی لڑائی کجھ چر رہی۔ بندیاں آکھیا وٹووانیاں لڑدیاں پئیاں نیں، نارمل گل اے۔
اوس دن تے لڑائی مک گئی پر ایہہ وچو وچ دھکھدی رہی۔ کجھ مہینے ہور لنگھے تے اوہناں دی فیر لڑائی ہو گئی۔ ایس وار امیراں آپنی سس نوں پھڑ کے کٹ چھڈیا۔ ڈھاہ کے اوہدے سینے تے بہہ گئی۔ اوہدا وال اک نہ چھڈیا۔ چپیڑاں مار مار کے اوہدا منہ سجا دتا۔ محلے وچ رولا پے گیا۔ لوکاں آ کے امیراں نوں اوہدی سس دے سینے توں لاہیا۔ شام نوں امیراں دا گھر والا سلطان گھر آیا تے اک تاں اوہدی ماں پٹ پٹ کے مندا حال کیتا۔ دوجے آسے پاسے دے لوکاں آ کے لعنتاں پائیاں تے اوہ ڈانگ لے کے امیراں دے دوالے ہو گیا۔ امیراں اوہدے کولوں چھٹی تے روندی کوکدی آپنے پیکیاں دے گھر بھجی۔ اگے زینی آپنے گھر والے بختاور نوں روٹی دیندی پئی سی۔ اوہنے جا کے بھانبڑ بال دتا۔ ہن زینی وچاری بھاویں کجھ وی نہیں سی کیتا پر بختاور نوں آپنی بھین دا بدلہ لینا پینا سی۔ اوہنے روٹی چھڈ دتی تے زینی نوں چھتراں نال کٹن لگ پیا۔ زینی دے سس سوہرا بت بنے کھلوتے رہے۔ لوکاں آ کے بختاور نوں لعنتاں پائیاں۔ بھڑوے بے قصور تے بے زبان زنانی نال قہر وسایا اے۔ ہن امیراں تے زینی آپنے آپنے پیکیاں دے گھر رس کے بہہ گئیاں۔ کجھ مہینیاں مگروں وچ لوک پئے تے اوہناں صلح کروا دتی تے اوہناں دا تر ترا ہو گیا۔ کجھ مہینیاں مگروں فیر اوہو تماشہ ہویا۔ مار کٹائی، روسے، صلح تے تر ترا۔ اک پاسے ایہہ اٹ کھڑکا لگیا رہیا۔ دوجے پاسے امیراں تے زینی بال وی جمدیاں رہیاں۔ امیراں دے بالاں نوں دیکھ کے لوکاں نے ٹوکاں بولیاں مارنیاں تے آکھنا، "اک وی بال آپنے پیو تے نہیں گیا۔ کوئی کسے ورگا اے تے کوئی کسے ورگا اے۔" امیراں جد لوکاں دیاں گلاں سننیاں تے اوس اگوں آکھنا، "تسیں بھاویں جو آکھو، میری جتی نوں وی ایہدی پرواہ نہیں، ایہہ بال ہین تے میرے۔ جے اگوں سلھی دے نہیں تے کیہ ہویا۔ میں اوس بجو نال بنا کے اوہدے ورگے بجو جمنے سن۔"
زینی دے بال امیراں دے بالاں دے الٹ سارے دے سارے آپنے پیو تے گئے سن۔ امیراں دے بھاویں بال ہو گئے سن پر اوہدے چالے اوہو ہی رہے۔ پہلے اوہ آپنے یاراں نوں اوہلے ملدی سی، فیر ہولی ہولی اوہدا جھاکا لہہ گیا تے اوہ سدھی ساہمنے اوہناں نوں ملن لگ پئی۔ منڈیاں انجھک ہو کے اوہدے گھر آ جانا۔ امیراں لوکاں ساہمنے کسے منڈے نوں بھرا، کسے نوں چاچے دا پتر، کسے نوں پتر، کسے رنڈے چھڑے نوں چاچا، ماما تے پیو بنایا ہوندا سی۔ پہلے پہلے اوہدی سس اوہدا پہرہ دینا تے امیراں وی اوہدا کجھ حیا کرنا پر فیر ایہہ گل وی مک گئی۔ امیراں چٹے دنیں منڈے اندر لے کے وڑ جانا۔ پنڈ دے بندے ہر بندے دی تاڑ رکھدے نیں۔ اوہناں نوں وی امیراں دے چکلے دا پتہ سی۔ پنڈ دے اک منڈے اوہدے گھروں نکلنا تے دوجے وڑ جانا۔ ہر پنڈ وچ امیراں ورگیاں زنانیاں ہوندیاں نے تے لوکی کسے حد تیک جر وی لیندے نیں پر جیکر کڑی کھلا ڈلھا چکلا کھول کے بہہ جاوے تے ایہہ گل لوکاں نوں نہیں پجدی۔ لوکاں آن کے امیراں دے گھر والے سلطان نوں آکھیا، "میاں جاں تے ایہہ چکلا بند کر، نہیں تے بھانڈے چک کے پنڈوں باہر ہو جا۔" سلطان اک کے امیراں نوں طلاق دے دتی۔ اوہ خوشی نال ہسدی تے کھچکلیاں ماردی آپنے بال پچھے چھڈ کے پیکیاں ول تر گئی۔ اوہنوں طلاق ہوئی تے زینی نوں وی طلاق ہو گئی۔ اوہ جد روندی تے وین پاؤندی گھر چھڈ کے چلی تے اوہدے سس سوہرے کندھاں نال ٹکراں ماریاں۔ اوہدے بال روئے چیکے پر ایہہ وٹا سی۔ اوہنوں جانا پیا۔ ہن امیراں تے شہزادی بنی ہوئی اے۔ اوسے طرحاں سرمے دنداسے تازے کر کے پھردی اے تے اوہنوں روٹی ٹکڑ دی فکر نہیں۔ پنڈ دے منڈے، چھڑے تے رنڈے جیوندے رہن۔ امیراں دے سرمے، دنداسے تے خرچے توں وکھ اوہدے یاراں رل کے پارٹی بنائی ہوئی اے جیہڑی ہر پرھے پنچائت وچ اوہدی حمایت کردی اے۔ لوکیں ایہنوں امیرو پارٹی کہندے نیں۔ پر دوجے پاسے زینی رل گئی اے۔ اوہ روڑیاں گوہے چگدی پھردی اے۔ کدے کسے نوں ترس آیا تے اوہنوں الہے واسطہ دے دتا۔ کسے کوئی لتھا پرانا کپڑا دے دتا۔
No comments:
Post a Comment